Η Ιαπωνία της καρδιάς μας!!
TOKYO 2o
Φτάσαμε στο Τόκιο στο σταθμό Shinjuku όπου βρισκόταν και το hostel μας αυτή τη φορά για να εξερευνήσουμε την συγκεκριμένη περιοχή. Ήταν το Bnbplus Shinjuku Yotsuya το οποίο βρίσκεται σε καλό σχετικά σημείο σε μια περιοχή που η διαμονή είναι πολύ πιο ακριβή συγκριτικά με την Akihabara. Πληρώσαμε για 2 βράδια 48€ με κάρτα αλλά είναι από τα καταλύματα που δεν προτείνω καθώς ήταν πολύ μικρό συγκριτικά με τα άλλα, όμως ήταν καθαρό όπως όλα, και εδώ σας έδιναν πετσέτες μπάνιου.
Αφήσαμε τα πράγματα μας και φύγαμε για το σταθμό Shinjuku για να πάρουμε την γραμμή Odakyu line για να πάμε στην στάση Komae να συναντήσουμε την Kaori που θα μας έκανε στο σπίτι της ένα μάθημα μαγειρικής Ιαπωνικής κουζίνας. Είχαμε κανονίσει αυτή την εμπειρία με την εταιρεία bentoya cooking class και ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι αφού είχαμε την ευκαιρία να πάμε σε σπίτι ντόπιου κάτι που είναι σχεδόν αδύνατο αφού για τους Γιαπωνέζους το σπίτι τους είναι πολύ ιδιωτικός χώρος και δεν καλούν φίλους ή συγγενείς!!! Αν θέλεις να βρεθείς με κάποιον πηγαίνετε κάπου έξω, όχι στο σπίτι!
Φτάσαμε λοιπόν στην στάση Komae μέσα σε μισή ώρα με κόστος 260 γιέν για το εισιτήριο και να σας πω ότι o σταθμός Shinjuku θέλει μεγάλη προσοχή αφού έχει πολλά κτίρια και ακόμα περισσότερες γραμμές και εταιρείες με τρένα που περνάνε από εδώ, οπότε πρέπει να ξέρετε ποια γραμμή θέλετε αρχικά, μετά να ακολουθήσετε με μεγάλη προσοχή τις πινακίδες για την γραμμή σας με ψυχραιμία χωρίς να πανικοβληθείτε από τους χιλιάδες επιβάτες που θα κυκλοφορούν γύρω σας.
Προσοχή από το σημείο που φεύγει το τρένο σας υπάρχει πιθανότητα να φεύγουν και αλλά τρένα που διαφορετική κατεύθυνση οπότε πριν μπείτε ρωτήστε κάποιον επιβάτη από αυτούς που περιμένουν για να σας το επιβεβαιώσει. Δεν τα γράφω όλα αυτά για να σας τρομοκρατήσω αλλά από εδώ παίρνουν καθημερινά 3,5 εκατομμύρια επιβάτες καθιστώντας το συγκεκριμένο σταθμό πρώτο παγκοσμίως σε κίνηση!!!
Όταν φτάσαμε στη στάση Komae η Kaori μας υποδέχτηκε με χειραψία πράγμα ασυνήθιστο για Γιαπωνέζα αφού όπως είπαμε αποφεύγουν τις επαφές και κάνουν υποκλίσεις.
Πρώτα πήγαμε σε ένα κοντινό σούπερ μάρκετ για να μας δείξει τα προϊόντα που θα χρησιμοποιούσαμε.
Τυρί σόγιας σε κύβους, αποξηραμένα μανιτάρια, πράσο, διαφορά είδη από noodles, και αποξηραμένα φύκια ήταν μερικά από τα προϊόντα που μας έδειξε.
Έπειτα φτάσαμε στο σπίτι της, βγάλαμε τα παπούτσια μας όπως κάνουν πάντα οι Ιάπωνες στα σπίτια τους, και μάλιστα έχουν παντόφλες στην είσοδο.
Αφού βάλαμε τις ποδιές μας ξεκινήσαμε για να φτιάξουμε δύο χορτοφαγικές συνταγές. Στην μια φτιάξαμε τα Gyoza και μια σούπα noodles.
Επιλέξαμε να φτιάξουμε χορτοφαγική συνταγή για να δείξουμε ότι υπάρχουν πολλές επιλογές στην χώρα για όσους ακολουθούν αυτό το τρόπο διατροφής.
Αρχίσαμε να μοιραζόμαστε τις δουλειές που έπρεπε να γίνουν, κόψαμε κρεμμύδι, μανιτάρια, βράσαμε το ζωμό που θα είχε η σούπα μας, και στο τέλος πλάσαμε τα Gyoza αφού πρώτα μας έδειξε το τρόπο που τα πλάθουν.
Η γέμιση τους περιείχε: κινόα, λάχανο, μανιτάρια, τζίντζερ, λάδι σησαμιού, σκόρδο, σόγια σως, άμυλο πατάτας.
Αφού τα πλάθεις, τα τηγανίζεις και από τις δύο μεριές και τα συνοδεύεις με μια ελαφριά ξινή σως.
Για εμένα τα Gyoza ήταν μια πολύ ξεχωριστή γεύση που μου άρεσε πολύ ενώ τα noodles ήταν ένα κάποιο πιο συνηθισμένο πιάτο, που νόμιζες βέβαια ότι είχε κρέας μέσα με τα μανιτάρια που ήταν υπέροχα.
Ταυτόχρονα με το φαγητό είχαμε μια καταπληκτική συζήτηση που της δείξαμε πολλές φωτογραφίες από Κρήτη και εκείνη μας είπε διάφορες πληροφορίες για την ζωή της. Εν τέλει καταλήξαμε να την πείσουμε να επισκεφθεί την Κρήτη αφού εντυπωσιάστηκε από τις παραλίες μας και τις ομορφιές που της δείξαμε. Όσο για εσάς που διαβάζετε αυτή την ιστορία....δεν πιστεύω να μην έχετε έρθει ακόμα στο νησί μας;;; 😉
Το κόστος για το μάθημα μαγειρικής είναι 64 €, τιμή που είναι αρκετά υψηλή σε μια χώρα που δεν βρίσκεις οικονομικές δραστηριότητες. Καταλαβαίνω ότι τέτοιες εμπειρίες ανεβάζουν το κόστος του ταξιδιού σας αλλά εν τέλει δίνουν και περισσότερο νόημα και ευκαιρίες για να γνωρίσετε την Ιαπωνική κουζίνα και κουλτούρα μέσα από τις συζητήσεις σας.
Φύγαμε από εκεί χορτάτοι και απόλυτα ικανοποιημένοι από την εμπειρία αλλά και την φιλοξενία της Kaori που μας αποχαιρέτησε με μια αγκαλιά θέλοντας να μας δείξει την συμπάθεια της.
Στην επιστροφή μας με το τρένο στο σταθμό Shinjuku με την ίδια γραμμή Odakyu κάναμε λάθος και μπήκαμε σε γραμμή με διαφορετική κατεύθυνση, αφού το καταλάβαμε, κατεβήκαμε και πήραμε μια γραμμή του μετρό για να καταλήξουμε στη στάση Shinjuku. Να σας πω εδώ ότι κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται, δηλαδή αν μπεις με το εισιτήριο από την γραμμή Odakyu δεν μπορείς να αλλάξεις στην πορεία και να βγεις στην έξοδο από την γραμμή Mouromachi γιατί πρόκειται για γραμμές που καταλήγουν εν τέλει στην ίδια στάση αλλά από άλλες εταιρείες. Οπότε για να μην χρειαστεί να επιστρέψουμε πάλι πίσω σε μια διαδρομή μισής ώρας, μίλησα με τον υπεύθυνο στην έξοδο, του εξήγησα ότι κάναμε λάθος και εκείνος μας άφησε να περάσουμε. Σημειώστε λοιπόν ότι έχετε αυτή την επιλογή, ρωτήστε κάποιον υπεύθυνο και μην κάνετε το κόπο να πάτε πάλι πίσω την διαδρομή και ταλαιπωρηθείτε.
Βγήκαμε από το σταθμό με λίγη προσπάθεια αφού είναι χάος εκεί μέσα και κατευθυνθήκαμε προς νότια με στόχο το ναό Meiji και έπειτα την περιοχή Shibuya. Ο ναός Meiji ολοκληρώθηκε το 1920 και αφιερώθηκε στον αυτοκράτορα Meiji και την σύζυγό του Shoken 8 και 6 χρόνια αντίστοιχα από το θάνατο τους.
Αξίζει να αναφέρω και να θυμάστε ότι ο αυτοκράτορας Meiji είναι που στην δική του εποχή άλλαξε την ιστορία της χώρας, αφού κατάργησε την φεουδαρχική εξουσία των σαμουράι - Shogun και εκσυγχρόνισε και αφομοίωσε δυτικά πρότυπα για να καταφέρει να φτάσει στις κορυφαίες οικονομικές δυνάμεις παγκοσμίως. Για αυτό και η μεταρρυθμιστική περίοδος Meiji είναι εκείνη που θεωρείται η σημαντικότερη περίοδος για την Ιαπωνία και την εξέλιξη της χώρας.
Για να φτάσετε τώρα στο ναό θα πρέπει να περάσετε ένα τεράστιο Torri και να διασχίσετε το δάσος με τα 100.000 δέντρα που φυτεύτηκαν κατά την ίδια περίοδο που χτιζόταν ο ναός.
Εδώ στις αρχές κάθε χρόνου που οι Σιντοϊστές προσεύχονται κάθε μέρα για τις 3 πρώτες μέρες του νέου έτους έρχονται πάνω από 3 εκατομμύρια πιστοί καθημερινά, ακόμα και αυτοί που δεν πιστεύουν ακολουθούν πολλές από τις διαδικασίες της Σιντοϊστικής θρησκείας από συνήθεια ή απλά για να τηρήσουν το έθιμο. Όπως στο δικό μας Πάσχα και Χριστούγεννα που όλοι σχεδόν πάνε στην εκκλησία για το έθιμο και μετά δεν ξαναπατάνε το πόδι τους, μόνο που σε εμάς η πλειοψηφία δηλώνει ότι πιστεύει απλά δεν ακολουθεί κανένα από τους κανόνες ενώ εκεί η θρησκεία τους ουσιαστικά δεν βάζει κανόνες και δεν έχει λειτουργίες όπως σε εμάς αλλά κάποια φεστιβάλ.
Όμως όλοι μπορούν όταν νιώσουν την ανάγκη να πάνε στο ναό να προσευχηθούν και να ζητήσουν αυτό που επιθυμούν και να αγοράσουν και διάφορα φυλαχτά που είδαμε ότι είναι πολύ συνηθισμένο, και μάλιστα υπάρχουν αλλά για να έχεις επαγγελματική επιτυχία ,αλλά για την υγεία και ούτω κάθε εξής.
Επιπλέον υπάρχουν και τα ξύλινα ταμπελάκια που γράφετε αυτό που επιθυμείτε και τα κρεμάτε στο χώρο που έχει κάθε ναός.
Φύγαμε από εκεί συνεχίζοντας πιο νότια αφού θέλαμε να φτάσουμε στην περίφημη διάβαση στην περιοχή Shibuya! Είναι η διάβαση που καθημερινά περνούν 5,5 εκατομμύρια άνθρωποι και έχει γίνει αξιοθέατο σε όλους εμάς τους δυτικούς ταξιδιώτες που αυτοί η πολυκοσμία είναι πρωτοφανής.
Ιδανικό σημείο για να παρατηρήσετε τον πλήθος που περνάει είναι ένα καφέ Starbucks ακριβώς από πάνω αλλά δεν το προτείνω και σας δίνω σαν λύση το σταθμό εκεί κοντά που έχει μια γέφυρα με γυάλινο τζαμί που μπορείτε έστω και από κάποια απόσταση να παρατηρήσετε το κόσμο να περνάει σαν μυρμήγκια κυριολεκτικά!!!
Εκεί δίπλα θα βρείτε και το άγαλμα του πιο γνωστού σκύλου στο κόσμο του οποίου η ιστορία έγινε ταινία και συγκίνησε τους πάντες. Το Hachiko ένα σκυλί που ακολουθούσε καθημερινά το αφεντικό του (καθηγητή στο Πανεπιστήμιο) μέχρι το σταθμό του τρένου στο σταθμό Shibuya έπειτα έφευγε για το σπίτι και γύριζε το απόγευμα για να τον συναντήσει και να επιστρέψουν ξανά σπίτι. Ώσπου μια μέρα εκείνος δεν γύρισε αφού πέθανε κατά την διάρκεια μιας διάλεξης στο Πανεπιστήμιο από εγκεφαλική αιμορραγία. Ο Hachiko όμως γύριζε καθημερινά για το υπόλοιπο της ζωής του περιμένοντας καρτερικά το αφεντικό του! Στο μνημείο που έχει στηθεί λοιπόν εδώ στη Shibuya υπήρχε πλήθος κόσμου που έκανε ουρά για να φωτογραφηθεί μαζί του.
Στις μέρες μας αν και δείχνουν να αγαπούν τα ζώα οι Ιάπωνες οι περισσότεροι δεν έχουν κατοικίδια αφού τα σπίτια τους είναι πολύ μικρά και δεν θα μπορούσαν να έχουν και αυτά μέσα, και αφού δεν κυκλοφορούν εννοείται ελεύθερα στους δρόμους έχουν κάποιες καφετέριες που μέσα υπάρχουν γάτες και σκυλιά και μπορούν να πίνουν το καφέ τους χαϊδεύοντας ένα ζωάκι και να το ευχαριστιούνται. Πλέον έχουν γίνει πολύ μόδα αυτά του είδους τα καφέ και υπάρχουν με κουκουβάγιες, με γουρουνάκια, και φίδια για τους πιο τολμηρούς.
